Σήμερα, Πέμπτη 27 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, πραγματοποιήθηκε Συνέντευξη Τύπου εν όψει της προσεχούς πρεμιέρας του έργου «Οργισμένα Νιάτα» του Τζων Οσμπόρν, που θα παρουσιαστεί από την Κεντρική/Εφηβική Σκηνή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών.
Στη συνέντευξη παρευρέθηκαν η Πρόεδρος του θεάτρου, Βασιλική Πανταζή, ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής, Γιώργος Ανδρέου, ο σκηνοθέτης, Αστέρης Πολυχρονίδης, καθώς και όλοι οι καλλιτεχνικοί συντελεστές της παράστασης.
Η Πρόεδρος εκ μέρους του θεάτρου, ανέγνωσε ένα απόσπασμα από το μήνυμα που επιλέχθηκε φέτος να γράψει ο διεθνούς φήμης σκηνοθέτης θεάτρου Θεόδωρος Τερζόπουλος τιμώντας τη σημερινή ημέρα, και ακολούθως αναφέρθηκε στο έργο που επιλέχθηκε και δεν φοβάται να μιλήσει ανοιχτά για όλα όσα μας προβληματίζουν. Μια κραυγή απέναντι σε μια κοινωνία που συχνά ζητά από τους νέους να προσαρμοστούν, αλλά δεν τους δίνει τον χώρο να ακουστούν.
Στην συνέχεια ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής αναφέρθηκε στην αποφασιστικής σημασίας κατεύθυνση που βρίσκεται το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών, φτιάχνοντας μια πολύ δημιουργική και δυναμική ομάδα από ανθρώπους των Σερρών οι οποίοι επωμίζονται διάφορους ρόλους και αρμοδιότητες, που ξεκινούν από τις θεατρικές και φτάνουν στις παιδαγωγικές. Με αυτή την ομάδα αποφασίστηκε το συγκεκριμένο έργο που ξύνει πληγές, αναδεικνύει επίκαιρα ζητήματα και αφιερώνεται σε όλους τους νέους παντού στην Ελλάδα.
Βασιλική Πανταζή:«Η αγανάκτηση δεν είναι απλώς μια αντίδραση, αλλά και μια κινητήρια δύναμη»
«Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών επιλέγει να φέρει στη σκηνή ένα έργο που δεν φοβάται να μιλήσει ανοιχτά για όλα όσα μας προβληματίζουν. Γιατί; Γιατί η οργή των νέων δεν είναι μια μόδα που έρχεται και φεύγει. Είναι μια κραυγή απέναντι σε μια κοινωνία που συχνά τους ζητά να προσαρμοστούν, αλλά δεν τους δίνει τον χώρο να ακουστούν.
Οι νέοι σήμερα βρίσκονται μπροστά σε τεράστιες προκλήσεις. Από την ανεργία μέχρι την πολιτική απαξίωση, από τις κοινωνικές πιέσεις μέχρι την περιβαλλοντική κρίση, ζούμε σε μια πραγματικότητα που μας ζητά συνεχώς να αντέχουμε, να προσαρμοζόμαστε, να «μην παραπονιόμαστε». Αλλά πώς μπορούμε να μένουμε σιωπηλοί, όταν γύρω μας υπάρχει τόση αδικία;
Ο Όσμπορν, λοιπόν, μέσα από αυτό το έργο, δίνει μια φωνή σε όλους όσους νιώθουν πως δεν έχουν βήμα. Ο Τζίμι Πόρτερ, ο πρωταγωνιστής, μιλάει για τη ματαίωση, τη δυσαρέσκεια, την ανάγκη για αλλαγή. Και το ερώτημα που θέτει είναι ξεκάθαρο: Θα συνεχίσουμε να ζούμε μέσα σε ένα σύστημα που μας καταπιέζει, ή θα τολμήσουμε να το αμφισβητήσουμε;
Το έργο μάς υπενθυμίζει ότι η αγανάκτηση δεν είναι απλώς μια αντίδραση, αλλά και μια κινητήρια δύναμη. Είναι αυτό που μας κάνει να μη συμβιβαζόμαστε, να διεκδικούμε, να ονειρευόμαστε. Μπορεί το έργο να γράφτηκε στη δεκαετία του ’50, αλλά αν το σκεφτείτε λίγο… σήμερα η νεολαία νιώθει το ίδιο ακριβώς.
Ως νέα και εγώ, συνδέομαι βαθιά με το συγκεκριμένο έργο. Ναι, έχουμε ιδέες, όνειρα και όρεξη για δουλειά. Ναι, μπορεί να θυμώνουμε, να αγανακτούμε, να αμφισβητούμε. Αλλά όλα αυτά δεν είναι σημάδι παραίτησης— είναι σημάδι ζωής!
Για εμάς, στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών, και αυτή η παράσταση είναι κάτι παραπάνω από μια θεατρική παραγωγή. Είναι μια αφορμή για συζήτηση, για σκέψη, για δράση. Είναι μια υπενθύμιση ότι η τέχνη δεν είναι απλώς διασκέδαση—είναι ένας καθρέφτης της κοινωνίας. Και εμείς, ως νέοι άνθρωποι, έχουμε χρέος να κοιτάξουμε αυτόν τον καθρέφτη και να αναρωτηθούμε: Τι μπορούμε να αλλάξουμε;»
Αστέρης Πολυχρονίδης: «Φέρνει στην επιφάνεια τα βαθιά ψυχολογικά προβλήματα, ενός εμβληματικού χαρακτήρα»
«Τα «Οργισμένα Νιάτα» δεν είναι μόνο ένα σημαντικό έργο που ασχολείται με τους προβληματισμούς των νέων ανθρώπων όσον αφορά την επαγγελματική τους αποκατάσταση, την έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ τους, τις ταξικές διαφορές -που δυστυχώς αρχίζουν πάλι να εμφανίζονται έντονα στην κοινωνία μας- αλλά και την απογοήτευσή τους στην πολιτική και κοινωνική πορεία των κυβερνήσεων και στην αυξημένη μετανάστευση των νέων, καθώς ψάχνουν απεγνωσμένα να εξασφαλίσουν το μέλλον τους. Είναι ένα θεατρικό κείμενο που φέρνει στην επιφάνεια τα βαθιά ψυχολογικά προβλήματα, ενός εμβληματικού χαρακτήρα, αυτού του Τζίμμυ Πόρτερ, που παρόλη την ορμή και την οργή που φαίνεται να χρησιμοποιεί σαν κύριο όπλο του, είναι ένα βαθιά πληγωμένο άτομο, με ένα παρελθόν που ξετυλίγεται σιγά-σιγά καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Όχι, δεν είναι ένας νέος άντρας που μισούμε, είναι ένας χαρακτήρας που ίσως πολλοί από εμάς θα ταυτιστούμε με αυτόν, θα γελάσουμε μαζί του, θα πονέσουμε μαζί του, θα δικαιολογήσουμε κάποιες πράξεις του και θα απογοητευτούμε από κάποιες άλλες, μα πάνω από όλα θα αγαπήσουμε την ευθύτητα, το χιούμορ του, την αναγκαιότητα για επικοινωνία με τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν, την «κραυγή» του για σημαντικές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές και πάνω από όλα, την ανάγκη του για αγάπη, για αγάπη χωρίς όρια και παρακαταθήκες.
Ο Όσμπορν, φρόντισε με αρκετή μαεστρία να διοχετεύει συνεχώς πληροφορίες για το παρελθόν των χαρακτήρων επιτυγχάνοντας έτσι, την παρουσίαση μιας ολοκληρωμένης εικόνας της ζωής των ηρώων του χωρίς να μας βομβαρδίζει με διδακτικά μηνύματα, αφήνοντας τον θεατή να σχηματίσει την δική του γνώμη και άποψη για την πορεία τους»
Δημοσίευση σχολίου