Ο ξεχωριστός ηθοποιός της νέας γενιάς επιστρέφει στις Σέρρες για έναν ακόμα ιδιαίτερο ρόλο και μιλάει στο SerresPress247 για την επιλογή αυτή
 |
| Συνέντευξη στον Γιώργο Σταυρακίδη |
Υπάρχουν επιστροφές που μοιάζουν με συνέχεια μιας όμορφης ιστορίας. Έναν χρόνο μετά τα «Οργισμένα Νιάτα», που κέρδισαν θερμά το κοινό των Σερρών, ο Τζώρτζης Παπαδόπουλος ξανανεβαίνει στη σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ, αυτή τη φορά μέσα από τον μαγικό κόσμο του Μαρκ Τουέιν.
Ο ταλαντούχος ηθοποιός της νέας γενιάς έρχεται για δεύτερη φορά στην πόλη, για να ενσαρκώσει έναν ρόλο στην παράσταση «Ο Πρίγκιπας και ο Φτωχός», σε σκηνοθεσία της Ελένης Μποζά και μουσική του Γιώργου Ανδρέου, σε ένα έργο γεμάτο φαντασία, συγκίνηση και νοήματα που παραμένουν ζωντανά μέσα στους αιώνες.
Η κλασική ιστορία του Τουέιν, γραμμένη το 1881, δεν είναι απλώς ένα παραμύθι για παιδιά. Είναι μια κοινωνική αλληγορία, ένα παιχνίδι ανταλλαγής ρόλων ανάμεσα σε δύο αγόρια που μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό, τον πρίγκιπα Έντουαρντ και τον φτωχό Τομ. Μέσα από τη δική τους περιπέτεια, το έργο φωτίζει με οξυδέρκεια τις ταξικές διαφορές, τη δύναμη της καλοσύνης και την ανάγκη για δικαιοσύνη. Η σκηνοθετική ματιά της Ελένης Μποζά ανανεώνει την κλασική φόρμα με σύγχρονο λόγο, ρυθμό και έντονο μουσικό παλμό, χάρη στις πρωτότυπες συνθέσεις του Γιώργου Ανδρέου που συνοδεύουν τις σκηνές σαν μια δεύτερη αφήγηση.
Η πρεμιέρα έχει οριστεί για τις 15 Νοεμβρίου, ενώ η παράσταση θα παρουσιαστεί και την επόμενη ημέρα, 16 Νοεμβρίου, στις 19:30, στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου «Αστέρια». Μια παράσταση για μικρούς και μεγάλους, που φιλοδοξεί να ξυπνήσει μέσα μας την αθωότητα και τη δύναμη της φαντασίας, εκεί όπου τα όρια ανάμεσα στο βασιλικό παλάτι και τους δρόμους του λαού παύουν να υπάρχουν.
Για τον Τζώρτζη Παπαδόπουλο, η επιστροφή στις Σέρρες δεν είναι μια τυχαία επιλογή, αλλά μια προσωπική απόφαση ανανέωσης. Μακριά από την ένταση της Αθήνας και τις αλλεπάλληλες παραγωγές, ο ηθοποιός βρίσκει εδώ τον χώρο και τον χρόνο να ξανασυναντηθεί με το κοινό και με τον εαυτό του.
Κι αν κάτι χαρακτηρίζει την πορεία του, είναι η συνέπεια και η περιέργεια για το διαφορετικό. Από τον «Πεερ Γκιντ» στο Ολύμπια μέχρι το «Φεγγάρι από χαρτί» στο Εθνικό, από τον Ζακ στο «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» ως το διεθνές «Dodo» του Πάνου Κούτρα που ταξίδεψε στις Κάννες, και φυσικά την τηλεοπτική επιτυχία «Μαίρη Μαίρη Μαίρη», ο Τζώρτζης Παπαδόπουλος είναι ένας ηθοποιός που κινείται με ελευθερία ανάμεσα στο κλασικό και το σύγχρονο. Ένας καλλιτέχνης που δεν φοβάται να ξαναγίνει παιδί, όπως ακριβώς απαιτεί η ιστορία του Πρίγκιπα και του Φτωχού.
Μετά τα «Οργισμένα
νιάτα» επιστρέφεις στις Σέρρες για έναν ακόμα ρόλο. Τι σε έκανε να δεχτείς την
πρόταση και μάλιστα για ένα παιδικό θεατρικό έργο;
“Οργισμένα Νιάτα”, μια εμπειρία που θα την έχω σίγουρα σε ξεχωριστή θέση ως ανάμνηση, στη ψυχή και το μυαλό μου. Και επαγγελματικά και ψυχικά και προσωπικά. Οι Σέρρες, τη πρώτη φορά που ήρθα, λειτούργησαν καταλυτικά στη ζωή μου σε αρκετούς τομείς. Αυτό το ταξίδι τότε, είχε αρκετά ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα, αλλά σίγουρα τέσταρα τον εαυτό μου μακριά από την έδρα μου και τελικά γύρισα πίσω με τρομερή χαρά. Είναι ξεχωριστή η εμπειρία του να δουλεύεις στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών. Και νομίζω σε οποιοδήποτε ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ειδικά για έναν καλλιτέχνη που ζει σε κάποιο μεγάλο αστικό κέντρο. Οι άνθρωποι, οι ρυθμοί, η ενέργεια, η ανάγκη του κόσμου στην επαρχία για τέχνη, είναι συγκινητικά. Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ., τη προηγούμενη φορά όπως και τώρα, με αγκάλιασε, με φιλοξένησε και μου έδωσε δυο ευκαιρίες να έρθω σε επαφή με πράγματα και ανθρώπους που δε συναντάς εύκολα στην Αθήνα. Για μένα, μία ακόμη φορά, η διαδρομή αυτή, φαντάζει στο μυαλό μου, ως ένα πρόγραμμα Erasmus. Όσοι έχουν ανάλογη εμπειρία μπορούν να καταλάβουν. Ένας ακόμη λόγος που χαίρομαι που βρίσκομαι εδώ, είναι η συνεργασία μου με τη σκηνοθέτριά μας, την Ελένη Μποζά. Την θαυμάζω αρκετά χρόνια στην Αθήνα. Κάνει τρομερές συνεργασίες, με όμορφα αποτελέσματα. Δεν της το έχω παραδεχτεί, αλλά αν διαβάσει τη συνέντευξη αυτή, ελπίζω να τη κάνει να χαρεί. Αυτοί είναι οι βασικότεροι λόγοι, που με ώθησαν να μαζέψω βαλίτσες και να έρθω δίχως δεύτερη σκέψη, πίσω στα λιμέρια σας.
Στα νοήματα του
έργου, είναι και το δικαίωμα στο όνειρο και σκέφτομαι πόσο σημαντικό είναι αυτό
να το κρατήσουν τα παιδιά για το μέλλον τους. Πόση ευθύνη νιώθεις εσύ παίζοντας
μπροστά σε παιδιά – Είναι μία άλλη ευθύνη από αυτή που έχει ένας ηθοποιός στο
θέατρο ενηλίκων;
Έχω ξαναπαίξει στην Αθήνα ανάλογα έργα. Είτε λογοτεχνικά όπως το “ένα παιδί μετράει τ' άστρα”, είτε έργα με πιο φαντασιακό μοτίβο, όπως τον Πήτερ Παν. Πάντα η ευφυΐα και η εγρήγορση που χρειάζεσαι, απευθυνόμενος σε τέτοιο κοινό, είναι δύσκολη. Όπως σωστά ειπώθηκε, στα βασικότερα νοήματα του έργου, “Ο Πρίγκιπας και ο Φτωχός”, είναι το δικαίωμα στο όνειρο και στην ελπίδα. Οι μέρες που ζούμε είναι αμείλικτες. Τα παιδιά που μεγαλώνουν σήμερα, ζουν σε μια εποχή που όλα αναιρούνται, όλα καταπατώνται και όλα ανακυκλώνονται με ταχύτητα ενός “σκρολαρίσματος” στο tik tok. Δε θα έλεγα οτι νιώθω “ευθύνη” παίζοντας μπροστά στα μάτια ενός παιδιού. Θα έλεγα όμως, οτι νιώθω χαρά που είμαι εκεί και του δείχνω οτι ελπίδα, φαντασία και όνειρο, είναι και το να τυλιχτώ με ένα σεντόνι και να υποδυθούμε όλοι μαζί οτι είμαι αόρατος. Κάτι που κάνεις και στο ενήλικο θέατρο εν τέλη. Οπότε, καταλήγω, οτι ποτέ δε ξεχώρισα το ενήλικο από το παιδικό θέατρο. Πάντα παίζω με στόχο την συνθήκη και την συγκινησιακή συμμετοχή.
Πώς είναι ένας
άνθρωπος που ζει και δουλεύει στην Αθήνα, να βάζει τελεία και να φεύγει για ένα
διάστημα σε μία μικρή πόλη όπως οι Σέρρες; - Τι σου αρέσει περισσότερο σε αυτό
το διάλειμμα και τι έχεις πεθυμήσει από την Αθήνα;
Θα το ξαναπώ. Για μένα, η εμπειρία της επαρχίας, φαντάζει ως ένα πρόγραμμα erasmus. Και όπως το είπες, λειτουργεί ως διάλειμμα. Οι ρυθμοί, οι ευθύνες και οι έγνοιες που σε ταλανίζουν σε ένα αστικό κέντρο, δεν μπορούν να σε ακολουθήσουν εδώ. Υπάρχει αέρας, να αναπνεύσεις, χώρος να περπατήσεις τοπία να γνωρίσεις και ανθρώπους να συναντήσεις. Εγώ δυστυχώς δεν κατάγομαι από κάπου, είμαι αυτό που λένε “βέρος Αθηναίος”. Στα 33 σχεδόν χρόνια, οι Σέρρες για μένα το 2025, έγιναν το “χωριό” μου. Ένας τόπος που είτε ξανα δουλέψω, είτε όχι στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ., θα επισκέπτομαι όσο πιο συχνά μπορώ.
Όταν έχεις
συνεργαστεί με ανθρώπους όπως ο Χρήστος Σουγάρης, ο Φωκάς Ευαγγελινός, ο
Χουρσογλου, ο Κούτρας, οι Ρεπας – Παπαθανασίου, έχεις βρεθεί με ταινία στις
Κάννες, κάνεις τηλεόραση, ταινίες, θέατρο όλα αυτά τα χρόνια, έχεις γίνει πλέον
πιο επιλεκτικός, σκέφτεσαι δηλαδή πώς θες να είναι κάθε επόμενο βήμα σου;
Όχι. Και μιλάω πολύ ντόμπρα. Η δουλειά είναι δουλειά. Χαίρομαι ιδιαίτερα για αυτές τις συνεργασίες που αναφέρεις, όπως και πολλές ακόμη που έχω πραγματοποιήσει. Αλλά αν θέλω να μιλήσω ειλικρινά, ζούμε σε εποχή που η δουλειά είναι δουλειά και την έχουμε όλοι ανάγκη. Το μόνο που με αφορά πλέον, δεν είναι το ρεπερτόριο που καλούμαι να υπηρετήσω, αλλά οι άνθρωποι που θα συνδιαλεχθώ και θα συνεργαστώ. Και σε αυτό το κομμάτι, νιώθω ευλογημένος και τυχερός.
Αλήθεια, πώς ήταν
εκείνες οι μέρες στις Κάννες με το «DODO» του Πάνου Κούτρα; - Τι θυμάσαι;
Πέμπτη ερώτηση, σαν τις μέρες που μείναμε εκεί. Πέντε ημέρες σαν να είσαι μεγάλος σταρ. Αυτό θα πω μόνο. Θα προσπαθήσω να είμαι ειλικρινής, όλη μερα πίναμε σαμπάνιες. Που σημαίνει οτι όλη η εμπειρία, του φεστιβάλ, από το κόκκινο χαλί, μέχρι τους καλλιτέχνες που συνάντησα από κοντά, -από τόσο κοντά-, μου έχουν μείνει στο μυαλό μου ως όνειρο. Και ήταν πράγματι. Και μεταφορικά και κυριολεκτικά. Η πιο έντονη ανάμνηση που έχω, είναι λίγο πριν περπατήσω στο κόκκινο χαλί, που ακούστηκε το όνομά μου από τον speaker του φεστιβάλ, με γαλλική προφορά.
Αν μιλούσαμε για
απωθημένα καλλιτεχνικά, τι θα έλεγες;
Ένας από τους βασικότερους λόγους που παραμένω σε αυτή τη δουλειά, πέραν της πηγαίας ανάγκης να μπαίνω και να ζω σε κόσμους και συνθήκες που με κάνουν να ξεχνάω τα δικά μου θέματα, στη πραγματική ζωή, είναι και “καλλιτεχνικά” απωθημένα που θέλω να ζήσω. Δε θα έλεγα οτι είναι συγκεκριμένα, συνήθως μου γεννιούνται καινούργια όταν έρχομαι σε επαφή, είτε με διαφορετικά είδη τέχνης, είτε με διαφορετικές οπτικές και απόψεις, είτε με ανθρώπους που εκπροσωπούν κάτι καινούργιο με βάση και ορμή. Οπότε, σήμερα μπορεί να σου αναφέρω, οτι ναι έχω απωθημένο να συνεργαστώ με τον Τερζόπουλο (που όντως έχω), αλλά αύριο ενδεχομένως να έρθω σε επαφή με κάτι εκ διαμέτρου διαφορετικό από το είδος του Τερζόπουλου και να θέλω να το κάνω και αυτό. Δεν είναι μαγική η δουλειά αυτή σε κάποια πράγματα;
«Ο πρίγκιπας και ο
φτωχός» τι σου αφήνει εσένα;
Δεν μου έχει αφήσει ακόμα. Σε δέκα μέρες έχουμε πρεμιέρα. Αν δεν ολοκληρωθεί, όλη η εμπειρία, από τις πρόβες μέχρι τη εκπνοή της τελευταίας παράστασης, δεν μπορώ να ξέρω τι μου αφήνει και τι του δίνω. Το σίγουρο όμως είναι, οτι θα ήθελα πολύ να έρθετε όλοι, να είστε μέρος αυτής της πορείας και να είστε συμμέτοχοι εν τέλη, σε αυτό που θα πάρω/πάρουμε, από το Πρίγκιπα και το Φτωχό.
Τι σε περιμένει μετά
τις Σέρρες;
Κανείς δε ξέρει. Ειδικά σε αυτή τη δουλειά, ποτέ κανείς. Παρόλα αυτά, αν με ρωτάς επαγγελματικά τι με περιμένει, θα πω οτι ακόμα δεν μπορώ να επικοινωνήσω κάτι, διότι μόνο σε συζητήσεις είμαι και αν μπορώ να πω κάτι σκληρό για τη δουλειά που έχω επιλέξει να ακολουθήσω, είναι οτι όλα είναι ρευστά και ποτέ μην ανακοινώνεις κάτι αν δεν έχει σιγουρευτεί.
Δημοσίευση σχολίου