Σερραϊκός Τουρισμός, όπως λέμε καθρεφτάκια για…. Ιθαγενείς

«Μπορεί να μην γίνουμε Σαντορίνη αλλά μπορούμε να επενδύσουμε στις εναλλακτικές μορφές επισκεψιμότητας»

Γράφει ο Παναγιώτης Καγιογλίδης

Αποτελεί το μεγαλύτερο κιτς στο κομμάτι της ελαφράς την καρδία μικροπολιτικής παροχολογίας, χιλιοειπωμένο, ξαναζεσταμένο και σερβιρισμένο πολλάκις για το…. Θεαθήναι και την δημιουργία εντυπώσεων. 

Την τελευταία 20ετία το επιχείρημα «Θα σας φέρουμε Τουρισμό, θα γίνεται Μύκονος ή Σαντορίνη» ακούγεται συχνά, ίσως πιο πολύ σε περιοχές οι οποίες έχουν περιέλθει σε ένα καθεστώς παρατεταμένης οικονομικής τελμάτωσης όπου η τοπική κοινωνία αγωνιά για το μέλλον. Το πρόβλημα είναι πως η παραπάνω πρόταση γρήγορα… σκάει όπως κάθε επικοινωνιακό πυροτέχνημα καθώς ουδέποτε παρουσιάζεται κάποιο πλάνο, χρονοδιάγραμμα ή έστω κατευθυντήριες οδηγίες. Εν ολίγοις όπου ακούς για πολλά κεράσια κράτα μικρό καλάθι!

Το παραπάνω συνέβη εκ… νέου στις Σέρρες των χιλίων προβλημάτων. Τοπικός Κυβερνητικός Βουλευτής υπό την συνοδεία αντιπροσωπείας στελεχών του ΕΟΤ συγκάλεσε σύσκεψη αναφορικά με το μέλλον της προβολής της περιοχής μας στο Διοικητήριο με την παρουσία φορέων της τοπικής αυτοδιοίκησης. Τα συμπεράσματα της δεν μας έκαναν «σοφότερους» καθώς δεν ακούστηκε κάτι…. καινούργιο.

Ως εργαζόμενος με πολυετή παρουσία στον τομέα του Τουρισμού θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις με τους «ενθουσιασμένους» γαλάζιους παροικούντες εν Ιερουσαλήμ. Ο Νομός Σερρών ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να γίνει ούτε Μύκονος, ούτε Σαντορίνη, ούτε λίμνη Κόμο, το γιατί νομίζω είναι ευνόητο. Αν διαφωνείτε μπορείτε να σταματήσετε την ανάγνωση εδώ! Οι Σέρρες στερούνται αρκετών νευραλγικών υποδομών οι οποίες θα μπορούσαν να οδηγήσουν προς την κατεύθυνση της ανάδειξης ως mainstream προορισμός, δεν υφίσταται η ύπαρξη αεροδρομίου, αξιόπιστης σιδηροδρομικής πρόσβασης, ανεπτυγμένων οδικών αρτηριών. Η μοναδική πύλη εισόδου που εξυπηρετεί δυνητικούς επισκέπτες στις Σέρρες ο Συνοριακός Σταθμός Προμαχώνα είναι παρωχημένος με «γερασμένες» υποδομές, οι ουρές χιλιομέτρων στα σύνορα τους θερινούς μήνες είναι αντιπροσωπευτικές του προβλήματος. Η απουσία ενός masterplan και ενός θεματικού οργανισμού που δια της σχετικής τεχνογνωσίας θα έδιναν έστω έναν βηματισμό στο project Σερραϊκός τουρισμός έστω και μακροπρόθεσμα αποδεικνύει την έλλειψη αποφασιστικότητας από την Τοπική Αυτοδιοίκηση αλλά και την κεντρική εξουσία.

Απογοητευτική είναι και η εικόνα στο κομμάτι των επενδύσεων καθώς υπολειπόμαστε σοβαρά στο κομμάτι φιλοξενία και ψυχαγωγία. Οι ξενοδοχειακές μονάδες είναι μετρημένες ενώ οι απανωτές οικονομικές και υγειονομικές κρίσεις που ταλάνισαν και τις Σέρρες έχουν ψαλιδίσει σημαντικά τον τομέα διασκέδαση. Η πόλη των Σερρών τις καθημερινές μετά τις 10 το βράδυ θυμίζουν… νεκροταφείο ενώ το πρωί τις «ώρες αιχμής» το όποιο ενδιαφέρον περιορίζεται στα καφέ του πεζοδρόμου της Μεραρχίας και της πλατείας Ελευθερίας. Δεν υφίστανται μουσικές σκηνές, ξενυχτάδικα, ρεμπετάδικα, γαστρονομικοί χώροι εστίασης, χώροι εναλλακτικής διασκέδασης. Πονάμε και στο κομμάτι «Πολιτισμός», αν τα βάλουμε κάτω υφίστανται μόνο το απαξιωμένο από την Πολιτεία τοπικό ΔΗΠΕΘΕ και το πρόσφατα εγκαινιασμένο Μουσείο Τέχνης «Κωνσταντίνος Ξενάκης» δεν υπάρχουν μόνιμοι εκθεσιακοί χώροι ή εκθέσεις.

Εδώ και χρόνια έχει ατονήσει η μιντιακή προβολή του τοπικού προϊόντος ενώ μηδαμινή ή αναιμική είναι η παρουσία των Σερραϊκών φορέων στις εγχώριες και τις Διεθνείς εκθέσεις. Τα προσχήματα για λογαριασμό μας, έσωσε το ευρηματικό σποτ τουριστικής προβολής του Δήμου Σερρών που σκηνοθέτησε ο Κυριάκο Ρόντσης με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Κουστολίδη το οποίο δυστυχώς είχε ξεχαστεί σε κάποιο συρτάρι. Ενώ με προσμονή περιμένουμε την πρεμιέρα της νέας σαιζόν της σειράς «ΣΕΡΡΕΣ» του Γιώργου Καπουτζίδη.

Όπως ανέφερα στην εισαγωγή οι Σέρρες δεν μπορούν να γίνουν Μύκονος αλλά δεν είναι και… Ψωροκώσταινα. Ο τόπος μας είναι προικισμένος από μια σειρά από φυσικά θαύματα, αρχιτεκτονικά μνημεία και τόπους ιστορίας τα οποία δεν αντιμετωπίζονται με την δέουσα προσοχή και κατ’ εμέ αυτή η κατάσταση αδιαφορίας αποτελεί και θα αποτελεί την «γάγγραινα» που κατατρώει τις όποιες προοπτικές ανάπτυξης. Η λίμνη Κερκίνη, η προμετωπίδα του Σερραϊκού τουρισμού δεν έχει αξιοποιηθεί στο επιθυμητό βαθμό με τις εικόνες εγκατάλειψης στο τοπικό λιμανάκι να είναι απογοητευτικές. Κλειστός για το κοινό παραμένει ο Τύμβος Καστά παρά τις Κυβερνητικές εξαγγελίες και τις υποσχέσεις του Υπουργείου Τουρισμού. Τα ιστορικά οχυρά του Ρούπελ μπήκαν ξανά στον χάρτη χάρις τις συλλογικές και ιδιωτικές πρωτοβουλίες κατοίκων της περιοχής. Τα Οθωμανικά μνημεία των Σερρών παραμένουν στην αφάνεια όντας αντιμέτωπα με την προοπτική της κατάρρευσης. Ιστορικοί Ιεροί Ναοί όπως ο Κρυονερίτης και η Λιόκαλη ανοίγουν σπάνια για το κοινό.

Μπορεί να μην γίνουμε Σαντορίνη αλλά μπορούμε να επενδύσουμε στις εναλλακτικές μορφές επισκεψιμότητας, τον Εκκλησιαστικό τουρισμό μέσω των Ιερών Μονών Τιμίου Προδρόμου, Βύσσιανης και Εικοσιφοίνισσας, Ναών ορόσημα όπως οι Άγιοι Θεόδωροι. Τον Φυσιολατρικό τουρισμό που φύει στις πλαγιές του Μενοικίου, του Παγγαίου και του Μπέλλες. Τον αθλητικό τουρισμό, οι Σέρρες δεν έχουν εξαργυρώσει στο έπακρο τα οφέλη από την παρουσία του Πανσερραϊκού στην SuperLeague 1, το γερασμένο δημοτικό γήπεδο Σερρών ελέω της απουσίας μίας σύγχρονης αθλητικής δομής δεν επαρκεί για να καλύψει τις αυξημένες ανάγκες του κοινού από τις φιλοξενούμενες ομάδες. Η ανεπαρκής αξιοποίηση του Λαϊλια μας κοστίζει επισκέπτες κατά την χειμερινή σαιζόν. Υπάρχουν τόσα πολλά φάουλ στα οποία έχουμε υποπέσει και θα μπορούσα να τα απαριθμώ για ώρες αλλά θα χαθεί η ουσία.

Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να γίνουμε Μύκονος, ο τουρισμός στις Σέρρες οφείλει να αναπτυχθεί συνεπικουρικά. Είναι αναγκαίο το βάρος των προσπαθειών μας να επικεντρωθεί στην ανάταση της πρωτογενούς επιχειρηματικότητας αλλά και της μεταποίησης. Οι Σέρρες είναι ένας αγροτικός νομός είτε μας αρέσει είτε όχι, ο μαρασμός του ξεκίνησε όταν απαξιώθηκε και εγκαταλείφθηκε η ύπαιθρος, όταν έσβησαν τα φουγάρα της ΕΒΖ, της βιομηχανικής τομάτας, όταν τα μεγάλα συμφέροντα λιάνισαν τους τοπικούς συνεταιρισμούς και την μικρομεσαία επιχειρηματικότητα. 

Η άκρατη πολιτική εύκολων επιδοτήσεων γονάτισε μακροπρόθεσμα τον πρωτογενή τομέα, ένας Νομός που κάποτε με τα προϊόντα του τάιζε ολόκληρη την Ελλάδα πλέον έχει καταντήσει ουραγός και δεν παράγει ούτε το 1/3 του παρελθόντος.

*Ο Παναγιώτης Καγιογλίδης είναι δημοσιογράφος