Πρώτη του Αυγούστου. Κι αν δεν το δείξει το ημερολόγιο, θα το θυμηθεί η ψυχή. Γιατί αυτός ο μήνας δεν αρχίζει ποτέ σιωπηλά. Έρχεται με τη φωνή του Νίκου Παπάζογλου, σαν απόηχος απ’ τα βαθιά, εκεί που φυλάγονται οι αναμνήσεις με τα πιο ανεξίτηλα χρώματα.
Και τότε έρχεται ξανά μπροστά μας η σπουδαία διασκευή του 2026: ο Νεοκλής Νεοφυτίδης αναλαμβάνει να ενορχηστρώσει με σεβασμό και τόλμη τον «Αύγουστο», και ο Γιάννης Παλαμίδας —παιδί των Σερρών, φωνή της Αθήνας, ψυχή της ελληνικής σκηνής— τολμά να τον τραγουδήσει. Με τρυφερότητα και καθαρότητα, χωρίς να μιμηθεί, χωρίς να προδώσει. Με εκείνη την ευγενή θλίψη που κουβαλούν μόνο όσοι έχουν υπάρξει βαθιά παρόντες σε αυτόν τον κόσμο.
Η οργάνωση παραγωγής της Ηρώς Σαΐα στάθηκε σαν γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, ανάμεσα στην αυθεντική συγκίνηση του Παπάζογλου και σε μια νέα ανάγνωση που δεν επιδιώκει να ξεχαστεί το πρωτότυπο, μα να του χαρίσει νέα φτερά.
Ο «Αύγουστος» είναι κάτι παραπάνω από τραγούδι. Είναι εποχή, είναι συναίσθημα, είναι το χαραγμένο ίχνος μιας φωνής που φορούσε κόκκινο φουλάρι και τραγουδούσε με μάτια που ήξεραν. Ήξεραν το πένθος και την αγάπη, το καλοκαίρι και την απώλεια, την ξενιτιά και το μεθύσι της επιστροφής.
Κι εκεί, σε κάθε επανεκτέλεση, σε κάθε νέο «Αύγουστο», δεν αναζητούμε μια άλλη εκδοχή του Παπάζογλου. Γιατί κάθε φορά που ακούμε «θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό…», ξέρουμε πως η φωνή του δεν έφυγε ποτέ. Μόνο μεταμορφώθηκε για λίγο στη φωνή κάποιου άλλου, όπως αυτή του Παλαμίδα, για να μας θυμίσει πως η μνήμη δεν χρειάζεται πιστή αντιγραφή — μονάχα αλήθεια. Και βαθιά αγάπη γι' αυτό, όπως την αγάπη του Παλαμίδα στον «Αύγουστο».
Και κάθε πρώτη του Αυγούστου, ο «Αύγουστος» είναι εδώ. Να μας χαιρετά σαν φάντασμα που αγαπάει ακόμα, και να μας δείχνει πως η τέχνη δεν χάνεται. Μεταδίδεται, μεταμορφώνεται και ξαναγεννιέται. Όπως ο ήλιος του Αυγούστου. Όπως ο Νίκος Παπάζογλου στις καρδιές μας.
Η αληθινή ιστορία πίσω από τον “Αύγουστο”
Ο “Αύγουστος” του Νίκου Παπάζογλου είναι από εκείνα τα τραγούδια που κανείς δεν ακούει μόνο με τα αυτιά. Το αισθάνεται στο στήθος. Είναι ένα τραγούδι αγάπης και αποχωρισμού, θύμησης και επιθυμίας, που οι στίχοι του γίνονται λέξεις δικές μας, κάθε φορά που η ψυχή ζητά καταφύγιο.
Πίσω του, όμως, υπάρχει μια ιστορία αληθινή. Ο Παπάζογλου είχε αποκαλύψει πως όλα ξεκίνησαν μετά τον μεγάλο σεισμό του 1978 στη Θεσσαλονίκη. Το σπίτι του καταστράφηκε, η σύζυγός του και η νεογέννητη κόρη τους έφυγαν προσωρινά για την Αμερική, κι εκείνος κατέφυγε στο Πήλιο, φιλοξενούμενος στο σπίτι του Διονύση Σαββόπουλου.
Εκεί γνώρισε μια εντυπωσιακή γυναίκα. Μια έλξη που τον τρόμαξε — όχι για τη δύναμή της, αλλά για το τι θα μπορούσε να σημαίνει για τη ζωή του. Έφυγε άρον-άρον πίσω στη Θεσσαλονίκη, κλείστηκε στο σπίτι και έγραψε το τραγούδι. Όχι σε χαρτί. Το θυμόταν απ’ έξω, όπως είχε πει. «Το μισό είναι για την κόρη μου και το μισό γι’ αυτήν την κοπέλα».
Έτσι γεννήθηκε ένα από τα πιο σπαρακτικά και αγαπημένα ελληνικά τραγούδια. Ένα τραγούδι όπου η συγκίνηση δεν είναι μόνο καλλιτεχνική — είναι ανθρώπινη.
Στίχοι – Νίκος Παπάζογλου, «Αύγουστος»
Μα γιατί το τραγούδι να ναι λυπητερό* *με μιας θαρρείς κι απ’ την καρδιά μου ξέκοψε* *κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά* *ανέβηκε ως τα χείλη μου και με πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις
Σ’ αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις
Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το `χει δει
Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή
Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
Η σπουδαία πορεία του Γιάννη Παλαμίδα
Ο Γιάννης Παλαμίδας γεννήθηκε στις Σέρρες και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε πιάνο στο Εθνικό Ωδείο και κλασικό τραγούδι με την καθηγήτρια φωνητικής Ντίνα Γουδιώτη.
Το 1979 σχημάτισαν με τον Βασίλη Δερτιλή το συγκρότημα «APOCALYPSIS» και κυκλοφόρησαν τον ομώνυμο δίσκο σε μουσική Βασίλη Δερτιλή και στίχους - ερμηνεία Γιάννη Παλαμίδα. Το 1981 συμμετέχει ως ερμηνευτής, μαζί με τη Σαββίνα Γιαννάτου, στο δίσκο της Λένας Πλάτωνος «ΣΑΜΠΟΤΑΖ», σε στίχους Μαριανίνας Κριεζή.
Το 1986, κυκλοφορεί ο πρώτος προσωπικός του δίσκος «ΣΙΝΕΡΟΜΑΝΤΖΑ», στον οποίο γράφει στίχους και μουσική. Το 1989, συμμετέχει ερμηνευτικά στο δίσκο της Λένας Πλάτωνος, «ΤΟ ΣΠΑΣΙΜΟ ΤΩΝ ΠΑΓΩΝ». Το 1990, μαζί με την Σαββίνα Γιαννάτου, ερμηνεύουν τα τραγούδια του δίσκου «ΜΑΡΙΑ ΝΤΟΛΟΡΕΣ ΠΑΡΕΛΘΟΝ» του Δημήτρη Μαραγκόπουλου. Το 1992 συμμετέχει ερμηνευτικά και στιχουργικά στο δίσκο του Παναγιώτη Μάργαρη «ΣΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΟ ΦΩΣ», σε στίχους Αθηνάς Καραταράκη. Το 1994, ερμηνεύει το τραγούδι, «Η μπαλάντα του στρατιώτη», στο δίσκο του Διονύση Τσακνή «ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΑΠ' ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ». Το 1998, συμμετέχει ως συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής στο συγκρότημα «ΝΕ» και εκδίδει το δίσκο «ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ».
Το 2001 ερμηνεύει το τραγούδι, «Τυχερό μου αστέρι» στο δίσκο του Κωνσταντίνου Βήτα, «ANGEL BABY», από την ομώνυμη θεατρική παράσταση.
Το 2008, ερμηνεύει το τραγούδι «Αλίμονο» στο δίσκο της Λένας Πλάτωνος «ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ». Μετά από 10 χρόνια ο Γιάννης Παλαμίδας επανέρχεται στη δισκογραφία με το CD "ΔΩΡΗΤΗΣ ΣΩΜΑΤΟΣ" (Οδός Πανός, Δεκέβριος 2008).
Δημοσίευση σχολίου