Είναι δικαίωμα του θεατή θα θέλει την απόλυτη αφοσίωση στην παράσταση που επέλεξε να δει
 |
| Γράφει ο Γιώργος Σταυρακίδης |
Υπάρχει μια αλήθεια που δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει: το θέατρο απαιτεί συγκέντρωση, σιωπή και χώρο για να φτάσει το νόημά του στον θεατή. Στις Σέρρες, όμως, το καλοκαίρι, αυτό μοιάζει πολυτέλεια. Ελλείψει θερινού θεάτρου, οι παραστάσεις φιλοξενούνται στο ανοιχτό αμφιθέατρο του ΔΙΠΑΕ (πρώην ΤΕΙ). Μόνο που εκεί, οι θεατές δεν βρίσκονται αντιμέτωποι μόνο με την πρόκληση να βυθιστούν στο έργο∙ βρίσκονται αντιμέτωποι με τις μουσικές και τις φωνές από τις κοντινές γειτονιές.
Η Δευτέρα το απέδειξε με τον πιο σκληρό τρόπο. Την ώρα που οι δύο εξαιρετικοί ηθοποιοί, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, έδιναν ψυχή και σώμα στην παράσταση «Μια άλλη Θήβα», παλεύοντας να μεταδώσουν την ένταση και το βάθος του κειμένου, οι θεατές έπρεπε να κάνουν… διπλή δουλειά: να μπλοκάρουν τα κλαρίνα που ξέσπαγαν από διπλανή γειτονιά, να αντισταθούν στην παραφωνία της καθημερινότητας που διέκοπτε βίαια τη στιγμή.
Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Δεν είναι απλώς ζήτημα ενόχλησης. Είναι ζήτημα σεβασμού. Σεβασμού προς τον θεατή που αφήνει το σπίτι του, πληρώνει το εισιτήριο, δίνει τον χρόνο του για να συναντήσει την τέχνη. Σεβασμού προς τον καλλιτέχνη που ζητά ένα μίνιμουμ συνθηκών για να σταθεί στο ύψος του ρόλου του. Σεβασμού, τελικά, προς την ίδια την πόλη, που αξίζει καλύτερη πολιτιστική υποδομή.
Η Σερραϊκή κοινωνία πρέπει να ανοίξει τη συζήτηση: μέχρι πότε το θέατρο θα είναι αναγκασμένο να μοιράζεται τη φωνή του με τα γλέντια της γειτονιάς; Μέχρι πότε η τέχνη θα αναγκάζεται να «συγκατοικεί» με τον θόρυβο;
Το θέατρο χρειάζεται σιωπή. Και αυτή δεν είναι πολυτέλεια – είναι απόλυτο δικαίωμα του θεατή. Στις Σέρρες, είναι καιρός να το υπερασπιστούμε.
Δημοσίευση σχολίου