Όποιος έχει σηκώσει τα μάτια του περπατώντας στη γωνία Ερμού με Παύλου Μελά, δεν μπορεί να μην έχει σταθεί μπροστά στο μεγαλείο της αρχιτεκτονικής που ξεπροβάλλει από τους πάνω ορόφους ενός ερειπωμένου κτιρίου.
Πίσω από τους ξεθωριασμένους σοβάδες και τις σπασμένες γρίλιες, κρύβεται το ξενοδοχείο Majestic, ένα από τα εντυπωσιακότερα δείγματα εκλεκτικισμού που γνώρισαν οι Σέρρες στις αρχές του 20ού αιώνα. Και για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες εγκατάλειψης, κάτι δείχνει να αλλάζει.
Μια εποχή σε ανοικοδόμηση
Βρισκόμαστε στις αρχές του 1920. Οι Σέρρες προσπαθούν να επουλώσουν τις πληγές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και του Εθνικού Διχασμού. Το καπνεμπόριο ανθίζει και η πόλη, με τις ευλογίες του τότε δημάρχου Επαμεινώνδα Τικόπουλου, παραχωρεί εκτάσεις για την ανέγερση καπναποθηκών, με στόχο την οικονομική αναγέννηση.
Μέσα σε λιγότερο από μία δεκαετία, η πόλη αποκτά τρία εμβληματικά ξενοδοχεία: το Κωνσταντινούπολις (1928), το Majestic (1929) και το Μητρόπολις (1932). Αυτά δεν φιλοξενούν τουρίστες - η έννοια του τουρισμού είναι ακόμη άγνωστη - αλλά εμπόρους, βιοτέχνες και τεχνικούς που έρχονται για δουλειές στον νομό.
Η ανέγερση του Majestic
Η τριώροφη οικοδομή (αργότερα Majestic) χτίζεται το 1929 από τους αδελφούς Χατζηνικολάου, σε σχέδια του μηχανικού Παναγιωταρέα και με εργολάβο τον Περικλή Σταυρίδη. Τριώροφο, τολμηρό στην αρχιτεκτονική του, με πλούσιο art deco διάκοσμο και χαρακτηριστική καμπυλότητα στη γωνία του, το κτίριο ξεχωρίζει αμέσως από το αυστηρότερο ύφος του Μητρόπολις που χτίζεται στην Πλατεία Εμπορίου το 1932. Είναι από τα πρώτα παραδείγματα όπου ο ελβετικός τύπος κτιρίου με στέγη μεγάλης κλίσης εμφανίζεται σε αστικό περιβάλλον της Μακεδονίας.
Η πρόσοψή του κοσμείται από σαχνισί, παραδοσιακά αρχιτεκτονικά στοιχεία που προεξέχουν στις γωνίες της δυτικής όψης. Τα φουρούσια που τα στηρίζουν, από εμφανές μπετόν, δεν προσπαθούν να κρύψουν το υλικό κατασκευής τους, αντίθετα, το δηλώνουν περήφανα. Το διάκοσμο συμπληρώνουν αναγεννησιακά και μπαρόκ μοτίβα, περίτεχνα περιθυρώματα και ένα γείσο σαν δαντέλα στο ανώτερο σημείο του κτιρίου. Το σύνολο εντάσσεται πλήρως στο ρεύμα του εκλεκτικισμού, αποπνέοντας έναν αέρα κοσμοπολίτικης αστικής αρχοντιάς.
Από την ακμή στην εγκατάλειψη
Για χρόνια, το Majestic λειτουργεί ως ένα από τα καλύτερα ξενοδοχεία της πόλης. Το όνομά του παραπέμπει σε αίγλη και πολυτέλεια για την εποχή εκείνη και οι πάνω όροφοι του κτιρίου πράγματι δικαιώνουν την υπόσχεση. Όμως, οι καιροί αλλάζουν. Η πόλη επεκτείνεται, οι ανάγκες των ταξιδιωτών διαφοροποιούνται, και το Majestic αρχίζει σιγά-σιγά να χάνει την παλιά του δόξα και την εμπορική του ταυτότητα λόγω των βασικών πελατών του. Κάποια στιγμή παύει να λειτουργεί. Παραμένει κλειστό, σκοτεινό και έρμαιο της φθοράς του χρόνου.
Παρά τις κατά καιρούς προσπάθειες του προηγούμενου ιδιοκτήτη να το αναστηλώσει και να του δώσει νέα πνοή, τα εμπόδια - τεχνικά, οικονομικά ή γραφειοκρατικά - αποδείχθηκαν ανυπέρβλητα. Το Majestic έμεινε για χρόνια να θυμίζει μελαγχολικά ένα παρελθόν που κανείς δεν έζησε και όλοι νοσταλγούν.
Νέες ελπίδες – Νέα εποχή
Όμως τις τελευταίες μέρες, κάτι έχει αλλάξει. Το κτίριο περνά στα χέρια νέου επιχειρηματία και, σύμφωνα με πληροφορίες, ξεκινούν ήδη εργασίες αποκατάστασης και ανακαίνισης. Η νέα χρήση του παραμένει προς το παρόν άγνωστη - δεν αποκλείεται (ή αν θέλετε ευχόμαστε) να στεγάσει πολιτιστικούς ή εμπορικούς σκοπούς - αλλά το σημαντικότερο είναι πως το Majestic ξαναμπαίνει στη ζωή της πόλης.
Το μεγάλο ερώτημα που πλανάται είναι κατά πόσο θα διατηρηθεί ο ιδιαίτερος αρχιτεκτονικός του χαρακτήρας και αν το νέο πρόσωπο του Majestic θα τιμήσει το παρελθόν του κάτι που θέλουνε να πιστεύουμε πως ήταν και ο κινητήριος μοχλός για την αγορά του. Οι ελπίδες, πάντως, είναι πολλές, όπως και η επιθυμία των Σερραίων να δουν ξανά φως στα παράθυρα αυτού του θρυλικού κτιρίου.
Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, το Majestic δεν κοιτά τη γωνία της Ερμού και της Παύλου Μελά ως φάντασμα του εαυτού του. Κοιτά το αύριο. Και ίσως, σε λίγους μήνες από σήμερα, να ξαναγίνει ένας ζωντανός κόμβος της αστικής ζωής. Όπως του αξίζει.
Δημοσίευση σχολίου