Ο σπουδαίος ηθοποιός και θεατρικός συγγραφές Παναγιώτης Μέντης, έγραψε το δικό του «αντίο» στον Αργύρη Αερόπουλο που έφυγε από τη ζωή χθες, Παρασκευή 4/4, σε ηλικία 65 ετών.
Ο Παναγιώτης Μέντης, υπήρξε και ένας από τους καλύτερους Καλλιτεχνικούς Διευθυντές που πέρασαν από την πόλη, από το 2012 μέχρι το 2017.
«Δεν γίνεται να φεύγουν έτσι ξαφνικά οι άνθρωποι, οι φίλοι μας… Να μας αφήνουν μ’ αυτό το μετέωρο της αβεβαιότητας, το γιατί της απώλειας» γράφει μεταξύ άλλων για τον αδερφό του Λευτέρη Αερόπουλου, μουσικού που άφησε το δικό του στίγμα στην πόλη.
Παρακάτω, ολόκληρη η ανάρτηση του Παναγιώτη Μέντη
Για τον αγαπημένο φίλο μου Αργύρη, από τις Σέρρες και το Θέατρο…
Η πόλη των Σερρών ήταν από τις πρώτες πόλεις που φιλοξένησαν επίσημη θεατρική σκηνή, αφού το 1979 με Διευθυντή τον Σπύρο Ευαγγελάτο στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, ξεκίνησε στις Σέρρες, σε ένα ιστορικό κτίριο που μπορούσε να μετατραπεί σε θεατρική αίθουσα και δεν ήταν άλλο από τον Ορφέα Σερρών, η λειτουργία του Θεάτρου Ανατολικής Μακεδονίας.
Βρέθηκα στο παράρτημα του ΚΘΒΕ, δηλαδή το Θέατρο Ανατολικής Μακεδονίας στην τρίτη περίοδο λειτουργίας του δηλαδή το Φθινόπωρο του 1979. Πολύ νέος ηθοποιός, προσληφθείς μετά από εξετάσεις στο ΚΘΒΕ. Οι Σέρρες είναι μια πόλη όμορφη, αλλά το 1979 ήταν ας μου το συγχωρέσουν οι σημερινοί Σερραίοι μια πόλη που έλαμπε. Ωραίοι δρόμοι, ωραία μαγαζιά στην αγορά, ντισκοτέκ και μπαράκια, ταβέρνες και εστιατόρια καλού γούστου και καλής κουζίνας, πέντε κινηματογράφους και μόλις είχε αποκτήσει ένα Θέατρο που οι παραγωγές του είχαν την οικονομική υποστήριξη του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.
Ηθοποιός νέος τότε και νιώθοντας την ανάγκη να ξεφύγω δημιουργικά, από τον σκληρό ανταγωνισμό της Αθήνας, βρέθηκα στις Σέρρες, όπου ήρθα πολύ γρήγορα αντιμέτωπος με τον ανταγωνισμό που ανθούσε επίσης δυναμικά και στους κόλπους του ΚΘΒΕ. Είναι χρήσιμοι οι ανταγωνισμοί σε μαθαίνουν και σε οπλίζουν.
Στις Σέρρες λοιπόν πολύ γρήγορα απόκτησα έναν φίλο. Έναν αληθινό και με διάρκεια μιας ζωής φίλο. Τον Αργύρη Αερόπουλο. Ανήκε στο τεχνικό δυναμικό του θεάτρου, αλλά ήταν ευγενής και διέθετε αισθητική και ποιότητα καλλιτεχνική και αυθεντική που ελάχιστοι από τους, της Υποκριτικής, διέθεταν. Κι εμείς οι ελάχιστοι μαζί με τον Αργύρη που μπήκε στην παρέα μας, περάσαμε αποκτώντας πλούσιες εμπειρίες με συζητήσεις, ρόλους, συνδικαλιστική τριβή. Είδαμε από κοντά όλες τις πόλεις και τα όμορφα χωριά της Μακεδονίας και της Θράκης. Παίξαμε θέατρο μέσα σε τέλειες, αλλά και τραγικές συνθήκες. Ζήσαμε πανηγυρικά το «καλλιτεχνικό αγροτικό» μας. Το Φθινόπωρο του 1982 εγώ έφυγα επιστρέφοντας στην Αθήνα, για να ξαναβρεθώ στις Σέρρες το 1984 όταν ο Βασίλης Παπαβασιλείου γίνεται ο πρώτος Καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών εγκαινιάζοντας το Νέο απόκτημα της πόλης. Το δικό της Θέατρο.
Και βέβαια ήταν μεγάλη η χαρά μου όταν στο θέατρο συνάντησα και πάλι τον φίλο μου τον Αργύρη Αερόπουλο. Δεν έμεινα στο δυναμικό του θεάτρου παρά μόνο για ένα έργο. Ήδη στην Αθήνα μπορούσα να έχω αμέσως δουλειά σαν ηθοποιός. Κατεβαίνοντας ξεκίνησα και την πρώτη μου συνεργασία με τον Θύμιο Καρακατσάνη.
Ο Αργύρης όμως έμεινε στο ΔΗΠΕΘΕ Σερρών υπηρετώντας το από πολλά πόστα και σιγά σιγά κυρίως διοικητικά. Μέχρι το 2011 που ανέβηκα και πάλι στις Σέρρες με την ιδιότητα του Καλλιτεχνικού διευθυντή για 6 χρόνια, ο φίλος μου ο Αργύρης είχε σπουδάσει και την παραμικρή λεπτομέρεια στα της διοίκησης του θεάτρου. Και στη θητεία μου με στήριξε πάρα πολλές φορές όταν έβλεπα μπροστά μου αδιέξοδα, τα οποία έπρεπε να προσπερνώ με χαμόγελο και αισιοδοξία. Στο φίλο μου τον Αργύρη και στη δοτικότητα και στήριξη του Δημάρχου Πέτρου Αγγελίδη, χρωστάω τα έξη τελευταία χρόνια πριν τη συνταξιοδότησή μου.
Και ξαφνικά σήμερα 4 του Απρίλη διαβάζω πως ο Αργύρης έφυγε από κοντά μας… Ήταν αδύνατο να το πιστέψω. Μα ήταν μικρότερός μου… Δεν γίνεται να φεύγουν έτσι ξαφνικά οι άνθρωποι, οι φίλοι μας… Να μας αφήνουν μ’ αυτό το μετέωρο της αβεβαιότητας, το γιατί της απώλειας.
Σεντόνι σήμερα η ανάρτησή μου, μα δεν πειράζει κι αν κουράσει μη την διαβάζετε. Ήθελα όμως να την καταθέσω έτσι για την αναφορά στο ρόλο που παίζουν κάποιοι φίλοι, κάποιοι άνθρωποι στο δρόμο της ζωής μας. Που ήρθαν και μας στήριξαν εν αγνοία τους και πορευτήκαμε παρέα κι ας μην είμαστε σε βάση καθημερινή μαζί τους. Ξέραμε όμως πως υπήρξαν αληθινά φίλοι μας. Στο καλό Αργύρη!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Πέθανε ο Αργύρης Αερόπουλος σε ηλικία 65 ετών - Το «αντίο» του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών
Δημοσίευση σχολίου